ITAYO ANG SOSYALISTANG PAMPULITIKANG SENTRO NG MANGGAGAWA SA METRO MANILA-RIZAL! ITAYO ANG BMP-NCRR!

Sa gitna ng papatinding atake sa kabuhayan at karapatan ng manggagawa

ITAYO ANG SOSYALISTANG PAMPULITIKANG SENTRO NG MANGGAGAWA

SA METRO MANILA-RIZAL! ITAYO ANG BMP-NCRR!

Ngayon higit kailanman nagaganap ang pinaka-kritikal na yugto sa buhay ng manggagawa sa bansa. Ang mga pangambang noon ay inihayag natin na sa paghahangad ng kapitalismong dugtungan ang naghihingalong paghahari nito ay babaling sa ibayong pagsikil sa pang-ekonomiya at pampulitikang karapatan ng manggagawa sa pamamagitan ng mga neoliberal na imposisyon ng imperyalistang paghahari ay isa nang reyalidad.

Ang salot ng Globalisasyon ay epidemyang patuloy na nananalasa sa iba’t-ibang anyo ng mga labor flexibility schemes tulad ng contractualization, out sourcing at pagdurog sa mga natitirang proteksyon at pagbawi sa mga benipisyong natamo ng mga ninuno nating mga manggagawa sa mahabang panahon ng kanilang pakikibaka.

Hindi lamang sa Pilipinas nagaganap ang walang habas na kahirapa’t kaapihang dinaranas ng uring anakpawis resulta ng paghahangad ng kapitalismong patuloy na makapaghari sa daigdig. Nagaganap ang mga ispontanyo at mga organisadong pag-aaklas ng mga manggagawa bunga ng samut-saring usaping kinakaharap sa buhay at hanap buhay ng mga manggagawa kahit sa mga bansang itinuturing na mga dambuhala sa ekonomiya. 

Buhat ng sumambulat ang pandaigdigang krisis ng kapital noong 2008 ay wala pang makitang solusyon ang mga kapitalista para mag-survive sa sakit na karaniwan nang sintomas ng sobrang pagkasugapa sa tubo ng mga kapitalista kungdi ang pigain pa hanggang sa huling patak ang dugo at pawis ng manggagawa. Ang ginagawa ng mga maka-kapitalistang gobyerno ay ang pagsasalba sa mga naluluging naglalakihang kumpanya, bangko at iba’t-ibang industriya habang tinatanggalan ang mga manggagawa ng anumang natitirang pagkakataong mabuhay batay sa kanyang pangangailangan bilang tao.

Bigo ang sinasabing bagong pangdaigdigang sistemang pang-ekonomiyang kinakatawan ng Globalisasyon upang pagtakpan ang karumaldumal na krimen ng sistemang kapitalismo laban sa sangkatauhan. Saan mang dako tingnan, ang matingkad ngayon ay ang napipintong tuluyang pagguho ng ng naghihingalong sistemang ito.

Sa kabilang banda, hindi isinusuko ng kapitalismo ang kanyang dominasyon sa ekonomiya’t politika ng mundo kahit sa kalagayan ng sistemang ito ngayon na  sisinghap-singhap. Ang posibilidad ng pagsiklab ng panibagong digmaang pandaigdig upang lutasin ang krisis ng kapitalista kung ganun ay isang nangungunang opsyon. Ang lahat ng senyales na magaganap ito ay naka-pwesto na sa ngalan ng diumano’y globalisadong kampanya kontra-terorismo bilang palusot sa mga militaristang panghihimasok at pananakop sa mga bansang gaya ng Pilipinas.

Nagpupuyos sa galit ang mga manggagawa bunga ng pagkakait sa kanila ng karapatang mabuhay habang nagtatampisaw sa luho at yaman ang iilang kapitalista. Isang halimbawa dito ang nagaganap na occupy movement sa US na hinugot mula sa pagmamaktol ng mga manggagawang Amerikano kontra sa kasibaan ng mga bangkero at chief executives ng mga dambuhalang korporasyon. Hindi matatawaran ang kagila-gilalas na pagpapakita ng militansya at determinasyon ng mga lumahok sa kilusang ito sa mismong sentro ng imperyalistang paghahari sa mundo.  Nagsimula sa iilang daan sa Wall Street hanggang sa  umabot sa libu-libo sa iba pang estado ng Amerika hanggang sa tumawid na sa iba pang abanteng kapitalistang bansa.

Habang nagkukumahog ang kapitalismo na patayin ang sunog sa sarili niyang bakuran para nitong sinasabuyan ng gasolina ang apoy sa sarili nitong pamamahay. Ngunit kung ang kapitalismo ay naa-agnas ayon sa mga kaganapan at alinsunod sa kalikasan nito bilang isang mapagsamantalang sistemang panglipunan ano’t hindi pa rin ito tuluyang nawawasak? Nasaan ang kinakailangang panghuling-bigwas upang ibaon ito sa basurahan ng kasaysayan? 

Ang himutok ng mga manggagawa ay nakatuon sa nararanasan niyang kahirapan bunga ng kawalan at kakulangan ng trabaho, mababang sahod at benipisyo, napakataas na presyo ng mga bilihin at bayarin. Ang nakikita ng masang manggagawa ay ang kasuwapangan pa ng mga mayayaman o ng kanilang mga indibidwal na amo. Ang nararanasang pagdarahop sa gitna ng kasaganaan at pag-unlad ay hindi pa maintindihan ng manggagawa na isang sistemikong sakit ng isang sistemang panglipunang nabubuhay sa pagsasamantala ng iilan sa lakas paggawa ng nakararami.

Kailangang abutin ng manggagawa ang kaisipang sila ang bumubuhay sa lipunang ating ginagalawan. Na anumang yaman at pag-unlad na inabot nito ay resulta ng paglapat ng kanilang lakas-paggawa. Kailangang umabot sa kamalayan ng manggagawa na siya lamang ang nag-iisang uring may kakayahang maitayo ang isang lipunang tunay na tutugon sa pangangailan ng sangkatauhan, ang Sosyalismo. Ang dapat na masapol ng manggagawa ay ang kanyang sole and exclusive at makasaysayang papel tungo sa ganap at makabuluhang pagbabago at yakapin ang Sosyalismo,  ang  kanyang makauring kamalayan.

Ngunit hindi kusang matatagpuan ng manggagawa ang kamalayang makauri lalo pa’t nakatarak sa lalamunan niya ang matinding krisis ng kahirapan. Kailangang may “maghatid” ng kamalayang ito buhat sa labas tungo sa hanay ng masa ng uri. Kailangan nilang makilala at sumapi sa isang mulat-sa-uring organisasyong tunay na magsusulong ng makauring pakikibaka na ganap na tatapos sa paghahari ng kapitalismo. Ngayon, higit kailanman, ang tamang panahon upang buong kumpyansang ihayag sa masang anakpawis ang kawastuhan at superyoridad ng Sosyalismo kontra kapitalismo. Ngayon ang panahon upang itayo nang walang pasubali ang Sosyalistang Pampulitikang Sentro ng manggawa sa Metro Manila-Rizal sa anyo ng BMP-NCRR Chapter.

Itatayo natin BMP-NCRR hindi lamang alinsunod sa mga naunang nabanggit na kalagayan sa itaas kungdi mas pa sa natatangi at estratehikong papel ng Rehiyon sa kabuoang pagsusulong ng kilusang manggagawa.  Sa pambansang punong rehiyon at karatig nitong lalawigan ng Rizal kung saan ay konsentrasyon ng mga manggagawa sa industriya at serbisyo dapat umalingaw-ngaw ang tinig at tindig ng mulat-sa-uring organisasyong mananawagan ng pagkakaisa kontra sa salot ng kapitalismo at ibando ang sosyalismo bilang tanging solusyon sa kahirapan at kaapihang dinaranas ng buong uring anakpawis.

Bilang sentrong urban sa bansa  dito inilulunsad ang mga pambansang kampanya at dito rin nahuhubog ang mga pampublikong opinyon na maaring magtatakda ng mga pampolitikang reaksyon ng masa sa mga kaganapan. Sa Rehiyon nakaluklok ang trono ng politikang kapangyarihan mula ehekutibo, lehislatura at hudikatura at ito rin ang lokasyon ng mga estratehikong industriya, komunikasyon, transportasyon, finance institutions at iba pang mahahalagang instalasyong simbulo ng kapitalistang kontrol sa bansa.

Sa kasalukuyan ay nasa disposal ng Rehiyon ang signipikanteng bilang ng baseng masang maaring magamit na puhunan sa pagpupundar ng isang sosyalistang sentro ng manggagawa. Sapat pa ang bilang ng mga unyon natin buhat sa ating mga pederasyon at higit na malawak pa ang mga unyon na hinog nang abutin para ipakilala at kumbinsihin sila sa kawastuhan ng programa natin para sa manggagawang Pilipino.

Ituring din nating bahagi ng ating arsenal ang patuloy na lumalaking reserbang hukbo ng paggawa na organisado bilang sektor ng maralitang lungsod. Kakabigin natin sila sa BMP-NCRR hindi bilang tagapagparami sa mga ikakasang dambuhalang mobilisasyon sa Rehiyon kungdi bilang kauri na may klarong  interes para sa pagtatayo ng sosyalismo. Sasamahan natin sila sa araw-araw nilang pakikihamok sa walang tigil na atake ng estado sa kanilang mga komunidad at hanapbuhay upang ikintal sa puso’t isip ang kawastuhan ng pakikibaka laban sa salot ng kapitalismo na kinakatawan ng kasalukuyang maka-kapitalistang rehimeng Aquino.

Kabigin natin at organisahin sa BMP-NCRR ang patuloy na lumalaking bilang ng mga manggagawang kontraktwal na dumaranas ng matinding kahirapan at kaapihan sa kamay ng mga lokal at dayuhang kapitalista. Kailangang masindihan ang namumuong apoy sa kanilang dibdib sa pamamagitan ng pag-abot at pagmumulat sa kanila sa mapagsamantalang kalagayang dinaranas. Paputukin ang mga laban sa pamamagitan ng mga mapanlikhang paglalapat ng mga taktika na may klaro at kagyat na ganansya na magbibigay sa  kanila ng kumpyansang makibaka.

Dagdag pa, nasa panig natin ang iba’t-ibang seksyon ng mga manggagawa mula sa  transportasyon, mga guro, manggagawa sa kalusugan, government employees at mga propesyunal na sa mahabang panahon o pana-panahon ay nakakasama natin sa mga pagkilos. 

Sa sumada, klarong nasa atin ang ginintuang pagkakataon upang itayo ang BMP-NCRR. Ngayon, higit kailanman ang tamang panahon upang mapangahas na ihayag sa buong bansa at tanghalin ang Sosyalismo bilang tanging solusyon laban sa salot ng kahirapan at pagsasamantala. Dito sa pambansang punong lungsod at Rizal dapat tumampok at sumiklab ang makauring pakikibaka ng manggagawa kontra kapitalismo.

Bukluran ng Manggagawang Pilipino – National Capital Region-Rizal

(Solidarity of Filipino Workers)